(być ozdobą)

См. также в других словарях:

• ozdoba — I {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż Ia, CMc. ozdobabie; lm D. ozdobadób {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} to, co ozdabia, sprawia, że coś staje się ładniejsze; motyw, element zdobniczy : {{/stl 7}}{{stl 10}}Używać ozdób.… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• ozdoba — ż IV, CMs. ozdobabie; lm D. ozdób 1. «to, co ozdabia, upiększa, przystraja; element, motyw zdobniczy» Ozdoby architektoniczne. Ozdoby retoryczne, stylistyczne. Włosy były jej największą ozdobą. Nie nosiła żadnych ozdób. przen. «chluba, duma,… …   Słownik języka polskiego

• zdobić — ndk VIa, zdobićbię, zdobićbisz, zdób, zdobićbił, zdobićbiony 1. «upiększać coś czymś, stroić w coś; dekorować» Zdobić ściany malowidłami. Zdobić suknię cekinami. 2. «być ozdobą czegoś, służyć jako ozdoba» Dłoń zdobiły pierścienie. Uśmiech zdobił… …   Słownik języka polskiego

• przystrajać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, przystrajaćam, przystrajaća, przystrajaćają, przystrajaćany {{/stl 8}}– przystroić {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIb, przystrajaćstroję, przystrajaćstroi, przystrajaćstrój, przystrajaćstrojony {{/stl 8}}{{stl 20}}… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• stroić — I {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIb, stroję, stroi, strój, strojony {{/stl 8}}– wystroić {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIb {{/stl 8}}{{stl 7}} ubierać kogoś w eleganckie, wykwintne, okazałe, odświętne stroje; odziewać : {{/stl 7}}{{stl 10}}Przesadnie… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• oko — n II, N. okiem 1. lm M. oczy, D. oczu (ócz), N. oczami (oczyma) «narząd wzroku; u ludzi i kręgowców złożony z kulistej gałki ocznej i układu pomocniczego, obejmującego narząd łzowy, spojówkę, powieki, mięśnie; także zmysł widzenia, wzrok;… …   Słownik języka polskiego

• oczko — n II, N. oczkokiem; lm M. oczkoka, D. oczek 1. lm M. oczkoka a. oczkoki «małe oko; pieszczotliwie o oku» Małe, chytre, rozbiegane oczka. Piwne oczka dziecka. Zamknij oczka i śpij. ∆ Pawie oczko a) «mieniące się tęczowo kółko na końcu piór… …   Słownik języka polskiego

• krata — ż IV, CMs. kracie; lm M. krat 1. «krzyżujące się, przeplatające się pręty metalowe (proste lub wygięte), rzadziej drewniane, służące jako ochrona, zamknięcie, przegroda lub ozdoba; ogrodzenie, brama itp. z takich prętów» Krata żelazna, drewniana …   Słownik języka polskiego

• chwała — ż IV, CMs. chwale, blm 1. «powszechne uznanie, cześć, sława» Wieczna, nieśmiertelna chwała. Dni chwały. Zrobić coś ku swojej, czyjejś chwale. Coś jest powodem, tytułem do chwały. ◊ Chwała Bogu «to bardzo dobrze; Bogu dzięki!» ◊ Ktoś okryty chwałą …   Słownik języka polskiego

• sznurek — m III, D. sznurekrka, N. sznurekrkiem; lm M. sznurekrki «cienki sznur kręcony lub pleciony z nici, z włókien lnu, konopi, bawełny itp.» Sznurek bawełniany, konopny, lniany, niciany. Paczka obwiązana sznurkiem. Zerwać, rozsupłać sznurek. ∆ Sznurek …   Słownik języka polskiego

• szpilka — ż III, CMs. szpilkalce; lm M. szpilkalek 1. «metalowy pręcik ostro zakończony, z główką na drugim końcu, niekiedy kolorową, służący do spinania, przypinania czegoś; dawniej także ozdoba z metali szlachetnych i drogich kamieni» Przypiąć znaczek… …   Słownik języka polskiego